گرافیتی در ایران

۱۴ سال بیشتر نداشتم که علاقه خیلی‌ شدیدی به رپ سیاه پوست‌های آمریکایی پیدا کردم. کم کم با مفهوم گرافیتی آشنا شدم. توی همون موقع‌ها سعی می‌کردم با پوشیدن لباس‌هایی شبیه به رپرها یا گرافرهایی که دیده بودم خودم را یک گرافیتی‌کار نشون بدم. بعدها از طریق اینترنت و فیلم بیشتر و بیشتر به فلسفهٔ گرافیتی پی‌ بردم و بالاخره زمانی تصمیم گرفتم عمیق‌تر و علمی‌تر گرافیتی را دنبال کنم و تازه متوجه شدم که انگار در ایران هم دیگرانی هستند که گرافیتی کار می‌کنند و با دیدن اولین کارهای دیگران در ایران، من هم شروع به کار کردم.

به نظر من گرافیتی یعنی‌ آزاد شدن و اعتراض با صدای بلند. چیزی مثل موسیقی رپ اما مسلما اعتقاد ندارم که اینها مکمل هم هستند. اما گرافیتی هم به اندازهٔ رپ می‌تواند اعتراض خودش را به اجتماع منتقل کند، با این تفاوت که هر بیننده با دید خودش اعتراض نهفته در گرافیتی را می‌بیند. در اینجا، برعکس رپ، سازندۀ محصول، مخاطب خودش را به سمت بخصوصی سوق نمی‌دهد و نتیجه‌گیری را به عهده مخاطب می‌گذارد.

کاری از «نفیر»، قزوین

گرافیتی‌ای از نیرون، تهران

کاری از توس، تهران